Önce sesini duydum; konuşmuyordun ama seni duyuyordum. Sınırıma bir sıra ağaç gibi dizilmiştin, yeşildin, heyecanlıydın, ümit esiyordun ve beni soruyordun. Dağda taşta değildi aklın, paylaşmakta, insandaydı… “Ayşe vardı komşum” diyordun, “köpekçi Ahmet” öldü dediğimde ağlıyordun, göremediğin göremeyeceğin için… Piç değildin işte lafının üstüne gelmiştin… Bir akşamüstü sanki kopmuş da tekrar bağlanmış, o telgrafın tellerinden bir haber ulaştı bana… “Kardeşin seni aradı” dediler ve ben seni arıyordum bıkmadan usanmadan senelerdir… Ölmeden görmekti arzum…

-Rana’sına-

Bir yerli yusuf uzattı öteki/ ‘no thank you’ dedim/ ‘e yadi’ dedi./ Sebebini bulamadım hayır demenin/ Aldım dilim/ le/ dim ve yedim,/ bölüşene teşekkür ederek./ Latin bir arsaya ekilmiş/ Ermeni bir adamın yetiştirdiği/ yaşlı Rumun para verip aldığı/ yerli yusufu,/ yalnız yemekten/ imtina edip sunduğu,/ Türktüm, mesela…/ Yedikten sonra kokusu, yıkansa da,/ aşk gibi,/ elinden çıkmayan…

Okunmamış 1 mesaj var

Hani insanlar ıslık atmayı kaç yaşında olursa olsun unutmazlar ya! Sen bilirsin, ansızın sıkışırsın, uzaktır, kaçıyordur veya ilgisi dağılmıştır, elin ağzına gider, kısa bir anda tiz bir ses çıkar, herkes bakar, seni duyar, görür, ilgisi odaklanır. Benim için yazmak da böyle! Bir bakayım dedim kalem tutan elim tuşlarda ses verir mi! Malum, yaştan mütevellit kireçlenme, romatizma ve bilumum hastalık kapının önünde… Halk olarak biz da...